Αν θεωρήσουμε ένα ευρύτερο είδος ταινιών, ας πούμε τις ταινίες που αφηγούνται μια ιστορία εντός πραγματικού ιστορικού πλαισίου και επί της ουσίας, αποτελούν μια αφήγηση για το πλαίσιο αυτό σε ένα επίπεδο ιδεολογικό και αφαιρετικό, τότε είναι πραγματική υποτίμηση που ταινίες όπως το Forrest Gump έχουν μαζέψει τόσες διακρίσεις και βρίσκονται 100+θέσεις πιο πάνω από τον φόβο και την παράνοια στο Λας Βέγκας. Πάμε:
Και αν ο Φόρεστ και τα σοκολατάκια του είναι περισσότερο άχτι παρά σημείο αναφοράς και σύγκρισης, οτιδήποτε έχει ή θα φτιαχτεί για την εποχή των '60s και το θολωμένο από το lsd αμερικάνικο όνειρο έχει ως σημείο αναφοράς και επιτομή το βιβλίο του Hunter S. Thomson και την ταινία του Terry Gilliam (που ναι, ήταν κορυφαίο μέλος αυτών).
Η ταινία πάτωσε οικονομικά βγάζοντας τα μισά από όσα κόστισε, το αμερικάνικο κοινό δεν την κατάλαβε καν και στην Ευρώπη την πήραν πρέφα αρκετά χρόνια μετά και συνεχίζει να εκτιμάται αρκετά περιορισμένα.
Και εντάξει, μπορεί να χάνει λίγο από την οξύτατη κριτική του βιβλίου πάνω στην φούσκα του αμερικανισμού, τον ατομισμό και τον συνδεόμενο κρετινισμό της μεσαίας αμερικάνικης τάξης, μπορεί να επενδύει στιλιστικά στο τριπ παρά στις αιτίες που το γεννούν, αλλά οι λόγοι που υποτιμήθηκε η ταινία από κοινό και κριτικούς (sic) εδράζονται ακριβώς στον ίδιο πουριτανισμό και συντηρητισμό που χρειάζεται χημεία για να ξεφύγει από τον εαυτό της.
Ούτε χρειάζεται να εκτιμηθεί ως κάποια ''γραμμή'' η επιλογή του ήρωα να αποδομήσει το αμερικάνικο mainstream μέσα από την κραιπάλη και τα ναρκωτικά- οι ιεροκύρηκες του lsd στην αμερική εκείνης της περιόδου (με ηγετικό στέλεχος ακόμα και τον Τομ Ρόμπινς) δεν έχουν σχέση ούτε με τον αντικομφορμισμό του μπιτ ούτε καν με τον απελευθερωτισμό των χίπις. Ωστόσο, το στιλιζαρισμένα αποκρουστικό πρόσωπο του κακού τριπ που αποτέλεσε μια συγκεκριμένη εποχή στην Αμερική αποτελεί στοιχείο της μειοψηφικής αντικουλτούρας και αν μη τι άλλο, η ταινία το αποτυπώνει όσο καλύτερα γίνεται. Σε τελική ανάλυση, ακόμα και η αποθέωση (εικαστικά και νοηματικά) κάθε λογής ουσίας, κάτω από το ιδιαίτερο φόντο της ματαιότητας των ηρώων και της τελικής αποτυχίας τους να πετύχουν κάτι περισσότερο από το trip, μπορεί να λειτουργήσει ως βασικό επιχείρημα της ανάγκης άλλης διεξόδου για το σπάσιμο του κονφορμισμού και της απατηλής λάμψης του απολίτικ ατομισμού.
Πέρα από όλα τα άλλα, το soundtrack είναι καταπληκτικό, η ταινία βγάζει γέλιο συνεχώς και επιπλέον, έχει και τρομερές ερμηνείες: Ο Τζόνι Ντεπ είναι ασύλληπτα τεράστιος στην ταινία αυτή, και μπροστά σε αυτόν, ο -ΥΠΕΡΤΙΜΗΜΕΝΟΣ- Τζακ Σπάροου είναι κολλεγιόπαιδο. O Mπενίτσιο Ντελ Τόρο είναι ακόμα πιο τεράστιος και αρκετά υποτιμημένος ηθοποιός και επιπλέον, έχει υποδυθεί και αυτόν, σε μια επίσης μεγάλη ταινία.Τέλος, είναι road trip και στα road trip πάντα κρύβονται μεγάλες αλήθειες (άσχετο).
UNDERRATED LVL: 8,5/10 [γιατί μπορεί να έχει ένα φανατικό κοινό πλέον (που εντός του οποίου θα καταλήξει υπερτιμημένο αργά ή γρήγορα) αλλά πήγε να κλείσει το σπίτι του Γκίλιαμ και το έβρισαν αρκετά]
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου